Erlösung am Fusse des Riesen / Verlossing aan de voet van de reus

Kantschenjunga Basecamp, 20.10.2023 Sie haben es nicht all zu sauber gehalten am Fusse des Riesen. Der Unterkunft ist nicht mehr als einen Verschlag aus Steinen, isoliert mit den Exkremente der Yaks, das Restaurant ein improvisiertes Zelt aus Plastikplanen.

Man ist froh, wenn es mal Sonne gibt, denn sonst wird es empfindlich frisch.

Mein Herz tauft das WC, oder der Ort wo ein WC sich nicht schlecht machen würde, "Palast der Winde" wobei ich klar zum Ausdruck bringen muss, dass es angsichts der Düfte gut ist, dass dort Wind weht, sehr gut sogar.

Wir sind auf dem Endpunkt unseres Treks angekommen, 4800 Meter über Meer, morgen werden wir noch ein paar hundert Meter laufen, um den endlich den Kantschenjunga zu sehen. Wir beten um Sicht, damit wir überhaupt ein Blick vom Riesen erhaschen können. Dazu sind wir ja hier.

Die Yaks laufen friedlich brummelnd um uns herum, wir waschen ein paar Kleidungsstücke, ruhen uns aus in der Sonne, machen Fotos und sind glücklich.

Die Nacht wird dafür zum Tortur. Der dünne Luft macht mich dermasse zu schafffen, jedes Mal wenn ich einschlafe und sich meinen Atem vertieft, fehlt mir der nötigen Sauerstoff und schrecke ich mit grossem Luftnot aus dem Schlaf hoch. Ich bekomme so den ganzen Nacht nicht mehr als 5 Minuten Schlaf am Stück und gefühlte hundert Erstickungsstressmomente. Zum Glück sind wir mittlerweile so gut akklimatisiert, dass wir uns über die Höhe-erkrankung keine Sorgen mehr machen müssen. Beim nicht-Aufwachen dann aus dem nicht-Schlaf, habe ich sowas wie eine Höhedepression.

Der Wiederstand gegen den Dreck und das Primitive ist mir in der sauerstoffarme und schlaflose Nacht abhande gekommen. Ich will gar nicht aus meinem Schlafsack kommen, aus meinem Kokon des Eigenmaterials, meinem Schutz gegen einer Umwelt womit ich nicht in Berührung kommen will. Ich muss aufs WC, aber die blosse Gedanke an dem Schüssel-lose Palast der Winde entsetzt mich schier. Ich stell mir den Frühstück vor, Dal Bat oder das trockene tibetische Brot, ich kann es nicht mehr essen. Ich bin durch.

Ich gehe dennoch aus dem Schlafsack hinaus, aufs WC und ich esse dennoch. Wir packen unsere Taschen ein, stellen sie bereit für den Rückweg, DEN RÜCKWEG, wie ich mich freue auf Kathmandu, auf ein Bett, auf eine Dousche, auf den stinkigen Verkehr von mir aus, den Smog von der Leichenverbrennungsanlage in Paschupatinat... ich bin parat für den Heimweg... voll und ganz...aber zuerst will ich noch der Riese sehen. Sauerstoffarmutbedingter Ekelkrampf hin oder her.

Tikk und Sonbrat bekommen vom Kul den Auftrag, bei mir zu bleiben. Es ist so lieb gemeint, aber ich ertrage es nicht, nicht heute, die Nähe, ihr Gespräch wo ich eh nichts davon verstehe, ich bitte sie, weiter zu laufen und mich alleine in der Natur zu lassen, das ist was ich jetzt am allerliebsten will, alleine in der Stille sein. Sie verstehen es nicht. Sie folgen mich auf Tritt und Schritt, buchstäblich, plappern zu laut, zu nahe und vor allem... dieses ekelhaftes Röcheln die ganze Zeit. Mir kommt jedes mal das nackte Entsetzen. Bitte lässt mich hier alleine.

Nach dem vierten mal Bitten verstehen sie, dass es mir ernst ist und lassen mich alleine. Ich setze mich auf einen Stein und horche nur noch in die Stille hinein, spüre nur noch die Reinheit der Natur um mich herum.

Ich treffe die Männer wieder beim Tempel. Auf der Moräne am Aussichtspunkt haben Wahlfahrtswanderer für Kantschenjunga eine kleine Opfersätte mit Fänchen aufgebaut. Dahinter... Wolken, ab und zu ein Loch, ein Blick auf weisse, vergletscherte Felswände, nicht abzuschätzen wie riesig sie sind weil wir nur Fragmente davon sehen. Wir wollen schon zurück ins Camp gehen, geben uns dazu betont un-enttäuscht, es war doch alles schön, der Weg war eh das Ziel, die natur macht eben was sie will, aber dann, wie ein Zufall, dem man nicht Zufall sagen darf weil dies die Magie des Ereignisses beleidigt, reisst die Wolkendecke auf und gibt uns den Riesen Kantschenjunga in seiner vollen Umfang frei.

Wir staunen, schauen, fühlen uns klein, geniessen, machen Fotos, und ich kann meinen Stress und den Ekel ablegen. Alles ist frisch und knackig, etwas reineres als diesen Berg habe ich noch nicht gesehen, die sollen mir nur nahe kommen, mich drucken, und schwatzen miteinander, solange sie nicht röcheln hab ich kein Problem damit... Wir machen Witze, lachen und feiern unser Glück... dann treten wir den 6 Tage daurenden Heimweg an.

Kantschenjunga basecamp, 20.10.2023 Ze houden niet zo van schoonmaken aan de voet van de reus. Onze kamer is niet meer dan een krot van een muur van op elkaar gestapelde stenen, geïsoleerd met de hopen poep van de yaks, het restaurant is een geimproviseerde tent van plastic. Je mag blij zijn als de zon schijnt, want anders is het goed fris. Mijn lief bedenkt een naam voor de wc of beter gezegd de plek waar een wc niet slecht zou staan,het "paleis van de wind", en ik moet duidelijk stellen dat je blij mag zijn dat het er waait, heel blij zelfs, want fris ruikt het er dus niet. We zjn op het eindpunt van onze trekking gekomen, 4800 meter boven de zeespiegel, morgen moeten we nog een paar hondert meter lopen om dan eindelijk de Kantschenjunga te zien. We hopen dat we zicht hebben om überhaupt een blik op de reus te kunnen werpen. Dat is per slot de reden dat we hier zijn.

De yaks grazen om de hut, af en toe hoor je een tevreden grom die uit het diepste van hun buik lijkt te komen. We wassen een paar kleren, rusten uit in de zon en zijn gelukkig.

De nacht wordt een kwelling. De ijle lucht zorgt ervoor dat ik, iedere keer als ik in slaap val en mijn adem dieper wordt, ademnood heb en wakker schrik. Ik slaap niet meer dan 5 minuten aan een stuk en schrik honderd keer hijgend wakker met het gevoel dat ik stik. Gelukkig zijn we zo goed geacclimatiseerd dat we ons over hersenoedeem geen zorgen hoeven te maken. Als ik dan zoiets als wakker word uit mijn niet-slaap heb ik een soort hoogte-depressie.

De geestelijke weerstand die ik normaal tegen de viezigheid en de primitive slaapplaatsen heb is weg. Ik wil helemaal niet uit mijn slaapzak, uit mijn cocon van eigen textiel. Ik moet naar de wc maar alleen al de gedachte aan het paleis van de wind waar, misschien god zij dank, niet eens een wc pot staat, maakt me wanhopig. Als ik alleen al aan het ontbijt denk, dal bat of zo een droog gefrituurd brood, merk ik dat ik geen hap door mijn keel ga krijgen. Ik zit er helemaal doorheen.

Ik sta natuurlijk toch op, ga braaf naar de wc en eet mijn opntbijt. We pakken onze tassen in voor de terugweg, DE TERUGWEG, ik verheug me zo op Kathmandu, op een bed, op een warme douche, op de stank van diesel, op de smog van de lijkenverbrandingen in Pashupatinat verheug ik me zelfs... ik ben er klaar voor, voor de terugweg. En hoe. Maar eerst wil ik de Kantschenjunga nog zien, of ik nou een door zuurstofgebrek veroorzaakte aanval van walging heb of niet.

Tikk en Sonbrat moeten van Kul bij mij blijven, het is zo lief bedoeld maar ik kan er niet tegen, niet vandaag, te dicht bij me, het gebrabbel waar ik sowieso niets van begrijp... ik vraag aan ze of ze verder zouden willen lopen en mij alleen zouden willen laten in de zuivere natuur. Dat is wat ik nu wil, alleen zijn in de stilte. Ze snappen het niet, blijven bijna letterlijk op mijn hielen, kletsen te hard, zijn te dicht bij maar wat het ergste is... dat afschuwelijke gerochel in mijn nek de hele tijd... iedere keer gruwel ik er van. Laat me asjeblieft gewoon alleen.

Als ik het voor de vierde keer vraag merken ze dat ik het meen en lopen ze verder. Ik ga op een steen zitten en luister naar de stilte. Eindelijk is er alleen nog eenzaamheid om me heen.

We zien elkaar weer bij de tempel. Op de wal die de gletscher gevormd heeft hebben bedevaarders met vlaggetjes en stokken een plek gemaakt om hun offers aan de berg of aan de god Kantschenjunga of aan allebij te brengen. Wat we verder zien... wolken. Af en toe klaart het op, dan kunnen we een korte blik werpen op witte ijswanden. Het is niet mogelijk een idee te krijgen van de afmetingen omdat we er alleen maar fragmenten van zien. We willen eigenlijk al terug gaan naar het basiscamp, onze teleurstelling verbergen we door elkaar te vertellen hoe mooi het is geweest, dat de weg hierheen prachtig was, dat de natuur nou eenmal doet wat hij wil... maar dan, door toeval dat je geen toeval mag noemen omdat dat een belediging is voor de magie van de gebeurtenis... breekt de dikke deken van wolken open en geeft de gigantische Kantschenjunga prijs.

We voelen ons heel klein, genieten van een half uur vrij zicht, fotograferen en zijn happy. Ik heb mijn walging naast me neer kunnen leggen. Om ons heen is alles schoon en fris. Iets zuiverders als deze berg is mijn nog niet onder ogen gekomen. Kom maar op met je geklets en je nabijheid, een omarming wat mijn betreft, zolang ze niet rochelen vind ik het prima... we genieten van het uitzicht op de berg zolang het duurt. Dan begint de terugweg die 6 dagen in beslag neemt.