Damenabteilung / Damesafdeling / Ladies department

"Symbolbild" / "Symboolfoto" / "Symbolic image"

Nizwah, OMAn, Anfang zweiter Lebenshälfte Was suche ich hier eigentlich? Die Frage habe ich mir schon gestellt, bevor ich angekommen war. Und ich stelle sie mir in verschiedenen Situationen immer wieder, ich würde fast sagen täglich. Dabei ist die Antwort klar.

Kann ich das noch, so reisen wir vor dreissig Jahren, als ich alleine mit den Öffentlichen Verkehrsmittel, mit Rucksack und ohne Geld von Bangkok nach Sumatra trampte? Die Situation ist natürlich völlig anders jetzt. Ich bin keine arme Studentin mehr, ich bin super versichert und verfüge über genug Mittel um mich aus den meisten lästigen Situationen wieder zu befreien. Wenn ich die Nase voll habe, dann miete ich mich in einem Hotel ein. Trotzdem. Ich wollte es wissen. Kann ich das noch, dieses unbeschwerte reisen ohne wirklicher Planung, ohne festen Rückflug, und vor allem in meiner jetzigen Körperlichen Verfassung?

Ganz ehrlich, liebe Frauen ab 50. (Oder eigentlich schon ab 40!) Es tat mir einfach alles weh. Beide Knie, beide Schultern, beide Mittelfüsse, die rechte Hüfte. Am schlimmsten war es, nachdem ich Sport getrieben hatte. Schwimmen ging in die Schultern, laufen in die Knie, wandern in die Hüfte. Bouldern habe ich mich fast nicht mehr getraut wegen des Abspringens. Klettern hat meine Schultern wieder balastet. Ich hatte teilweise mit dem gewöhnlichen Laufen schon Mühe. Bergwandern war richtig beschwerlich. Letztendlich habe ich nur noch sehr reduziert Sport getrieben, was für den Schmerz natürlich auch nicht beförderlich war. Ich war ehrlich gesagt ein wenig am verzweifeln.

"So kann das nicht weitergehen," habe ich mir gesagt. Da passierte das kleine Wunder. Meine liebe Kollegin Michaela war gerade nicht auf Reise und suchte Teilzeitstellen für ein paar Monate. Von dem Moment an, als wir die über die Möglichkeit gesprochen hatten, dass sie für eine Weile meine Behandlungen übernehmen könnte, ging alles blitzschnell. Das hier ist ein grosses Dankeschön an ihr und zugleich einen Lobsang auf meinem Arbeitgeber. Innert 2 Wochen war ich frei, und zwar für die endlose Zeit von 3 Monaten.

So landete OMA ganz ohne rOMAn in OMAn, mit den besten Vorsätzen. Ich habe alles aus meinem Leben gestrichen wovon ich gehört habe, dass es zu Gelenkschmerzen beitragen kann: Tierliche Produkte, das Glässchen Wein am Abend, das kalte Klima. Was mich bei dabei sehr beeinflüsst hat ist "The Rich Roll Poscast", gehostet von einem Schwimmer / Trailrunner in meinem Alter, der sich ausschliesslich vegan ernährt. Das Programm behaltet einem auf dem neuesten Stand der Wissenschaft mit Bezug auf Ernährung / Gesundheit / Sport. Es hat mich dazu gebracht, sehr viel weniger tierliche Produkte zu essen.

Zudem kam mir das Buch "Woman on fire" von der Gyneacologin Sheila de Liz in die Hände. Für die Auseinandersetzung mit dem Thema Abänderung ist dies ein unverzichtbares Werk. Ich empfehle es jeder Frau, dies zu lesen. Und nicht nur jeder Frau. Die Meinungen in der Medizin über das Thema sind sicher verteilt, aber als Leitfaden für die Umgang mit den Veränderungen ist das Buch essentiell. Ich habe die Hormone beisteuern lassen, da die Schmerzen daher stammen könnten. Ansonsten sagt das Buch unter anderem: genug gesorgt und für anderen da gewesen. Jetzt bin ich dran! Ab fünfzig macht OMA was sie will. Zutreffender wird es nicht mehr.

Ich bin also hier um jeden Tag was für die kondition zu tun, um die Schmerzen zu behandeln, um die geschwächte Muskulatur zu stärken. Ich habe ein kleines Fitnessstudio in meine Velotaschen eingepackt, ( Foto ) womit ich regelmässig Schmerzbehandlungen und Muskelaufbau mache. Ich weiss, ich habe gut reden mit meinem Beruf ( für diejenigen die es nicht wissen, ich bin Physiotherapeutin ) Ich weiss wie. Ich bin bereit, etwas dafür zu machen. Und ich bin bereit zu verzichten, auf Fleisch, Milchprodukte, Zucker, Alcohol, einem Vierteljahr Lohn. Sogar meine Liebsten zuhause kann ich für drei Monate loslassen. Wodrauf ich nicht bereit bin zu verzichten: auf einen funktionierenden Körper und auf die wunderschönen Ausflüge in der Natur und tolle Reisen mit Roman.

Ja, ich kann es noch. Nicht mehr so wie dazumal. Ich ertrage den Stress nicht mehr so gut, wenn mal die Creditkarte gesperrt ist, oder wenn das Telefon keine SMS mehr empfängt und ich darum in naher Zukunft keine Onlinezahlungen für den Retourflug mehr machen kann; wenn meine Navigationsuhr nicht versteht was ich will... Das jugendliche Urvertrauen ist irgendwie etwas abgeschwächt und die Digitalität stammt immer noch aus neueren Zeiten als ich selber. Aber mein Plan scheint zu fruchten. Ich fühle mich wieder kräftiger, habe fast keine Schmerzen mehr, kann wieder schwimmen, etwas joggen. Ich bin sogar schmerzfrei von den Jebel Schams hinunter gekommen, das waren doch 1500 Höhemeter.

Was ich hier also suche? Den Anfang meiner wunderbaren zweiten Lebenshälfte.

Darum, liebe Frauen, lass es nicht passieren! Viele Beschwerden müssen nicht sein! Sucht bis ihr die Lösung gefunden habt! Die phantastische Hälfte ist noch lang.

---

Nizwah, OMAn, Begin tweede helft van mijn leven Waar ben ik eigenlijk naar op zoek? Die vraag stelde ik mezelf al voordat ik op het vliegtuig stapte. En ik stel hem nog steeds regelmatig, ik zou zeggen dagelijks, terwijl het eigenlijk zo duidelijk is.

Kan ik dat nog, net zo reizen als dertig jaar geleden toen ik met het openbaar vervoer en mijn rugzak van Bangkok naar Sumatra trok? Mijn situatie is natuurlijk wel volkomen anders nu. Ik ben geen arme studentin meer. Ik ben super goed verzekerd en ik ben goed genoeg bemiddeld om me uit de meeste vervelene situaties weer te bevrijden. Als ik er even genoeg van heb dan ga ik gewoon een paar dagen in een goed hotel zitten. Maar toch, ik wilde het weten. Kan ik het nog, dat onbezwaarlijke rondreizen zonder werkelijk plan, zonder vlucht terug, en vooral met mijn actuele lichaamlijke conditie?

Ik zal er eerlijk over zijn, lieve meiden vanaf de vijftig. (of dus eigenlijk vanaf de veertig) Ik had overal pijn. Aan mijn schouders, aan mijn knieen, aan mijn voeten, aan mijn linker heup. Het was het ergste na het sporten. Ik durfde bijna niet meer te boulderen vanwege het naar beneden springen. Zwemmen deed zeer aan mijn schouders, joggen aan mijn knieen. van wandelen ging mijn heup pijn doen. Klimmen maakte mijn schouders weer kapot. Ik kon af en toe bijna niet meer lopen. Lange bergwandelingen waren niet meer te doen. Uiteindelijk deed ik alleen nog maar af en toe een klein beetje aan sport, wat het er natuurlijk niet beter op maakte. Ik was eigenlijk behoorlijk aan het wanhopen.

Er gebeurde een klein wonder. Mijn lieve collega Michaela was even niet op reis en zocht voor een paar maanden werk. Vanaf het moment dat we het erover gehad hebben, dat ze eventueel voor mij zou kunnen waarnemen, ging het opeens ontzettend snel. Bij deze heel veel dank aan haar adres en tegelijkertijd een loflied op mijn werkgever. Binnen twee weken had ik drie eindeloze maanden onbetaald verlof!

Zo belandde OMA zonder rOMAn in OMAn, met ellerlei goede voornemens. Ik heb alles verband uit mijn leven wat potentieel tot gewrichtsproblematiek bijfragen kan. Dierlijke producten, het glaasje wijn ˋs avonds, de kou. Ik ben daarbij beïnvloed door de Ritch Roll podcast, een programma van een zwemmer / Long distance runner van mijn leeftijd die volledig vegan is. Het programma houdt je op de hoogte van de laatste wetenschappelijke ontwikkelingen op het gebied van voeding / gezondheid / sport. Ik ben door daarnaar te luisteren heel veel minder dierlijke producten gaan eten.

Ik kreeg het boek "Woman on fire"van de gyneacologe Sheila de Liz in mijn vingers. Dit boek is een must als het om het thema overgang gaat. Ik beveel het boek iedere vrouw vanaf de vijftig aan. ( Of eigenlijk vanaf de veertig! ) en niet alleen maar iedere vrouw. Ik denk dat de meningen in de medische wereld wel verdeeld zijn over de basics in dit boek, maar als rode draad met het oog op al die veranderingen vind ik het essentieel. Ik heb mijn hormonen onder de loep laten nemen, omdat die kunnen bijdragen aan gewrichtsproblematiek. Wat het boek verder nog te zeggen heeft: Vanaf vijftig hebben vrouwen genoeg gezorgd en gepamperd. Vanaf vijftig kiest OMA voor zichzelf! Ik geloof niet dat het nog toepasselijker gaat worden.

Ik ben dus hier om iedere dag aan mij conditie te werken, om de verslapte musculatuur weer op te bouwen en om de pijn te behandelen. Ik heb een klein sportschooltje in mijn fietstassen gestopt ( foto ) waarmee ik regelmatig pijn behandel en spiekracht opbouw. Ik weet dat ik makkelijk praten heb met mijn kennis ( voor degenen die het niet weten, ik ben fysiotherapeute ) ik weet waar ik moet beginnen. Ik ben bereid om er iets voor te doen. Ik ben bereid dingen op te geven, dierlijke producten bijvoorbeeld, alcohol, suiker, een kwartaal loon. Zelfs mijn geliefde mensen thuis kan ik voor drie maanden loslaten. Maar ik ben niet bereid een functionerend lichaam op te geven, de prachtige belevenissen met Roman in de natuur en het reizen.

Ik moet zeggen, ik kan het nog, weliswaar niet meer zo ontspannen als toen: Ik kan niet meer zo goed met de stress omgaan, als bijvoorbeeld een creditcard niet werkt, als mijn telefoon geen smssen meer ontvangt en ik daardoor niet weet hoe ik mijn vlucht terug moet boeken, als mijn navigatiehorloge niet snapt wat ik van hem wil... dat hele relaxte oervertrouwen is er een beetje af en de digitaliteit is nog steeds iets van na mijn tijd. Maar mijn plan lijkt wel vruchten af te werpen. Ik heb veel minder pijn, ik kan weer zwemmen, een beetje joggen en ik ben pijnvrij van de Jebel Shams afgekomen! Dat waren toch maar even 1500 Hoogtemeters.

Dus wat ik hier zoek? Het begin van een prachtige tweede levenshelft. Daarom lieve meiden, laat het niet gebeuren! Heel veel klachten zijn niet nodig. Zoek tot je de oplossing gevonden hebt! De geweldige tweede helft duurt nog lang!